'Beethoven in een lege zaal'
Het is zondagmiddag 22 maart en in de Grote Zaal van De Vereeniging staat een vleugel, een prachtig boeket witte bloemen, en op de vloer wordt het NSvK-logo geprojecteerd. Het is ons gelukt aan het eind van dit seizoen toch nog enkele concerten te organiseren, die we als livestream aan ons publiek kunnen aanbieden. Normaal zou het gebouw voorafgaand aan het concert gonzen van de stemmen van onze trouwe bezoekers. Maar vandaag is het muisstil.
De vleugel staat aan de rand van het podium, tijdens het concert kijken we de prachtige maar lege zaal van De Vereeniging in. Hoe symbolisch. Floris Meens – een van onze NSvK-programmeurs – opent het concert met een korte terugblik op het afgelopen jaar: het gemis van de live-concerten en de moeite die het bestuur continu heeft gedaan om in dit vreemde jaar toch nog iets voor elkaar te krijgen. Hij blikt ook vooruit naar volgend seizoen waarvoor we toch weer een volledig programma samenstellen. We hopen dat dit weer voor volle zalen kan worden uitgevoerd.
Zoals Nicolas van Poucke het speelt, klinkt Beethoven in een lege zaal niet minder mooi. We luisterden deze middag naar twee sonates. Sonate 12 (Marcia funebre) en 23, de Appassionata. Wanneer deze sonates zo prachtig ten gehore worden gebracht, voel je pas hoe jammer het is dat er geen publiek in de zaal zit. In het nagesprek zegt Nicolas daarover dat muziek maken communicatie met het publiek is: ‘Dat is op deze manier lastig. Maar ik heb het thuis veel gespeeld alsof ik hier op het podium zat. Dat heeft me zeker geholpen.’ Sonate 23 is de meest bekende van deze twee. Toch is dat geen reden voor Nicolas om hem niet te spelen. ‘Je hoort er elke keer weer iets nieuws in. Het is misschien wel zelfs wel minder gespeeld dan we denken, juist omdát iedereen denkt dat het zoveel gespeeld wordt.’ Vanmiddag horen we een virtuoze uitvoering die nergens het gevoel geeft dat we het al te vaak gehoord hebben.
Het voelt vreemd dat er geen daverend applaus klinkt. Dat bekruipt me elke keer als ik een livestream van een concert bekijk. Een paar seconden stilte aan het eind om de indrukken een plek te geven is prima, maar daarna wil je een daverend applaus. Net zoals dat ook voor Nicolas meer dan verdiend zou zijn geweest. Ik vond het mooi dat Floris, die de presentatie uitstekend deed, aan het eind kennelijk ook vond dat er applaus nodig was, hoewel er vooraf afgesproken was het concert in stilte te eindigen. Zo zie je maar, het hoort er gewoon bij.
Thuis naar een livestream kijken is eigenlijk best aangenaam en het is gewelidg dat we ook aan musici een podium kunnen geven, maar ik wil weer met duizend man in die zaal zitten! Het geroezemoes horen, de dankbaarheid van de musici voelen als ze na afloop het applaus in ontvangst nemen. Ook verlang ik naar de pauze en de momenten rondom het concert waarin we elkaar ontmoeten en bijpraten als oude vrienden.
Het was voor ons als bestuur een lastig jaar. Vol optimisme programmeerden we een jaar geleden de concerten voor dit seizoen. We informeerden u zo goed mogelijk over wat de verwachtingen waren, en over wat we dachten dat mogelijk was. Omdat we slechts 350 abonnementen konden verkopen, hadden we zelfs een tweede serie in de steigers staan. Maar telkens moesten we bijstellen. Gelukkig kregen we veel bemoedigende berichten van u, onze trouwe bezoekers. Dat heeft ons enorm gesteund.
Ik ben blij dat we deze gestreamde concerten voor u kunnen organiseren, en we merken ook dat de musici het geweldig vinden dat we hen deze mogelijkheid bieden. Het programma voor ons 72e seizoen is al bijna gereed en ik vertrouw er ten volste op dat we komend najaar weer live-concerten zullen hebben. Wie weet zelfs met een volle zaal. Dat zou prachtig zijn.